Weer gaan bloggen?

 

Zal ik weer gaan bloggen? Soms kriebelt het best wel. Het is toch ook wel een leuk dagboek. Al lang niet gequilt, dus dan ook geen blog. Mijn laatste quilt was de high tea with hattie. Daarvoor de schoolgirl quilt gemaakt. Beide heerlijke quilts om te maken. Vorige week zondag weer eens een aantal quilts uit de mand gehaald en in de kamer uitgestald. Mijn BOM quilt is inmiddels helemaal gequilt. De Sutton grange hangt nog te wachten om gequilt te worden. Zal ik de draad weer oppakken? Met quilten ben ik vandaag weer met een nieuw project gestart. De hunter star quilt. Misschien geeft het bloggen over de vorderingen van deze quilt , inspiratie om door te zetten. Wat zeggen jullie, weer gaan bloggen? 

                                 Lieve groetjes

                                      Brigitt@

In de ring

Jaa de Worthing Downs quilt zit in de ring. Ben zo blij met het resultaat tot nu toe. Er zit een wollen vulling tussen en dat quilt heerlijk, het geeft ook een heel mooi effect. Vorig jaar nog heel lang zitten twijfelen of ik hem machinaal zou laten quilten, zag zoveel mooie gequilte quilts voorbij komen. Maar nu ben ik mijn quiltvriendinnen dankbaar dat ze mij hebben aangespoord om hem met de hand te gaan quilten.  Al zal er vast nog wel een moment komen, dat ik zal roepen had ik maar...….

Inmiddels is het middenblok klaar. Om de applicaties heen gequilt en hier en daar vliegt een extra vlinder en vallen er losse blaadjes. 

Zijn er ook al enkele blokken gequilt.  Zo leuk, tijdens het quilten zit ik alweer te bedenken hoe het volgende blok het mooist gequilt kan worden. En ik was even vergeten hoe rustgevend het quilten ook al weer is. Heerlijk!!  En daarbij komt nog dat het zo lekker warm is, zo'n grote wollen quilt over je knieën. 

En dat is toch wel fijn, nu de winter voor de deur staat. Na de prachtige herfstkleuren en luchten, heeft zelfs de winter al even van zich laten horen. 

Specht bij de achterburen in de bomen.

Roofvogel, denk torenvalk, bij de overburen op de zonwering.

Gezellig brutaal roodborstje in de tuin. 

Ik hou wel van de winter, maar niet van de gladheid. Dus ik wil wel graag ijs en veel zon, maar of mijn wensen worden vervuld, we zullen het zien. Wel leuk dat met de kou ook de vogels weer terug komen in de tuin. 

Ik kruip weer lekker op de bank onder de quilt en ga nog een paar steekjes zetten, lekker zen. ;)

Groetjes en tot de volgende keer,

Brigitt@

50

50

Voor sommigen zomaar een getal, voor anderen een mijlpaal, voor mij een dankbare leeftijd. 
Op de dag dat ik 50 werd, een paar weken geleden, hadden Paul en de kinderen een paar geweldige verrassingen voor mij. Toen ik wakker werd zat er een "bijna"levens echte SARAH in de voortuin bij de picknicktafel. Super!. Aan het geroezemoes in huis en het feit dat ik ineens niet meer overal mocht komen, wist ik dat er iets stond te gebeuren. Maar toen ik dit zag was ik toch echt verrast. Wat bijzonder en zo leuk gemaakt. En wat hebben ze een lol gehad, hoorde ik achteraf. Paul op de fiets met in zijn fietstas een bh van mijn vriendin, wat een ellende had dat kunnen geven ;) 

Nadat ik Sarah in de tuin had bewonderd, kwam ik terug in de serre en keek naar de plek waar de naaimachine in de vensterbank hoort te staan. Groot was dan ook mijn verbazing dat daar ineens een andere stond en niet zomaar een andere. Een witte Singer Featherweight.  Wat.... Paul had er één voor mij op de kop getikt bij de kringloopwinkel. Was zijn jarenlange speurtocht dan toch eindelijk gelukt. En wel net voor mijn 50e verjaardag. Wat een mazzel voor hem en zeker voor mij. 

Maar dit was nog lang niet alles. We moesten ons gaan haasten, anders gingen we de boot  missen naar Texel. Ik wou dit jaar mijn verjaardag vieren op Texel. Een speciale verjaardag vier je op een speciale plek was mijn motto. 

Afgelopen zomer hadden we al eens mijn verjaardag gevierd, maar niet alleen mijn verjaardag. Jaren terug hebben mijn heit en ik al afgesproken, als we 75 en 50  mogen worden in 2018, geven we een tuinfeest. En dit jaar was het dan zover. Het feest werd iets ingekrompen, het werd een intiem, heel gezellig familiefeest. We hebben genoten, bedankt nog heit en mem.

Maar weer terug naar Texel, we hadden een speciale missie op Texel deze dag. Ooit schijn ik tegen Paul en de kinderen te hebben gezegd, toen we op Texel op vakantie waren, dat ik wou parachute springen als ik 50 werd. Was het allang vergeten, maar zij dus niet (gelukkig). Eerst lekker naar het strand geweest en de vuurtoren. Daarna een fijne wandeling door de Sluftervallei. Om ons daarna te melden bij het Paracentrum op Texel. Maar helaas kregen we daar de mededeling dat het parachutespringen voor die dag was stopgezet ivm te veel turbulentie in de lucht, waardoor het niet verantwoord was verder te springen. Dat was even een domper op de dag, maar ja dat risico zit er in en het moet uiteraard wel veilig zijn. Afgesproken dat we op een later tijdstip terug zouden komen.

En dat was dus gisteren. 's Ochtends vroeg in de auto richting Den Helder om op de boot te stappen en een nieuwe poging te wagen. Het was onderweg erg bewolkt, maar op Texel aangekomen zag het er goed uit. Er werd gesprongen. En omdat het erg mooi weer was, kon er op grote hoogte gesprongen worden. De vraag kwam dan ook of ik misschien ook van 13000ft oftewel 4 km wou springen. Dit hield in dat de vrije val van 30 seconden zou worden verlengd naar 60 seconden, een hele volle minuut dus. Euh ja is dat niet lang en is dat niet...… . Dat is geweldig zei het meisje achter de balie. Want het draait toch allemaal om de vrije val bij het parachutespringen. Doe maar zei Paul, je doet het maar 1 keer en dan moet je het goed doen. 

En het was GEWELDIG!!!  Op het moment dat ik uit het vliegtuig sprong, had ik even zo iets van neeee, maar gelukkig kon ik de knop omzetten en was het GENIETEN!!  Wow wat een ervaring, je "dondert" een minuut lang met 200 km per uur naar beneden. Dan even een "schok" op het moment dat de parachute open gaat. En dan is er de stilte en het genieten van het uitzicht, de zee, de vuurtoren, de "kleine" auto's onder je en natuurlijk de Sluftervallei. 

En nu ga ik heel hard sparen om nog eens een keer te kunnen springen, want dit wil ik nog een keer meemaken. Sorry Paul het blijft denk niet bij 1 keer. 

Groetjes en tot de volgende keer,

Brigitt@

Een jaar later

Het is vandaag exact een jaar geleden dat ik hier mijn laatste blog plaatste. Een jaar waarin veel is gebeurd en waarvan ik dus niks heb laten zien/horen hier. Heb lang getwijfeld of ik het bloggen nog wel leuk vond, maar nu ik een seintje kreeg dat het een jaar geleden is dat ik mijn laatste blogje schreef, toch maar besloten de draad weer op te pakken. Inmiddels de quiltdraad ook weer opgepakt. Toen ik dit blog besloot te schrijven kwam ik tot de ontdekking dat ik afgelopen jaar niet veel heb gedaan op quiltgebied.

Schreef ik op 3 oktober 2017 dat ik zou beginnen met de Sutton Grange van Di Ford, kan ik nu schrijven dat de quilt inmiddels 45" / 115 cm in het vierkant is.

Ik was heel blij met het mooie zomerweer in onze vakantie. Door de warmte was het vaak te warm om wat te ondernemen. Maar de kleine lapjes van de "Drunkard's  path blokjes waren heerlijk te maken onder de parasol op het achterdek of op de wal met je voeten in een emmer koud water. En als het ietsje minder mooi was, kon ik in de voorroef weer nieuwe lapjes tekenen en knippen.

Het schoot dan ook lekker op en aan het eind van de vakantie waren alle 80 blokjes dan ook klaar.
Ik ging dus met een voldaan gevoel terug naar huis. Daar alle 80 blokjes aan elkaar gezet en een derde rand eromheen.

Afgelopen weekend was het al weer mooi weer en kon de quilt in wording mooi buiten gefotografeerd worden.

Nu ik hier achter mijn computer zit is het buiten heerlijk nazomer weer. Straks maar snel mijn wandelschoenen aan en naar buiten nu het nog kan. De blokjes voor de volgende rand moeten nog maar even wachten. We krijgen straks vast nog wel  herfstweer, zodat we lekker bij de houtkachel verder kunnen.  

Zal proberen vanaf nu weer wat vaker te bloggen, maar nu eerst op paddenstoelen jacht. 

Groetjes en tot de volgende keer,

Brigitt@

Alles waar je ogen van gaan sprankelen moet je doen....

Deze tekst kwam ik laatst tegen en het is waar.

Zo dat is al weer een hele tijd geleden dat ik hier een bericht plaatste.  Alles gaat goed hoor, maar zoals bij zo velen, de tijd gaat gewoon veels te snel. Het is al weer herfst. Mijn seizoen, heerlijke kleuren en geuren buiten. Pompoenen, kastanjes, ik geniet er elk jaar weer van. Vandaag een lekker zonnetje, dus straks nog maar even naar buiten.

 Maar eerst een paar malletjes maken voor het middenstuk van de Sutton Grange.   Ja, ooh ik heb weer wat op te biechten, ik ben gezwicht.....

In Amersfoort had ik hem al zien hangen, direct bij binnenkomst hing ie pontificaal in die mooie grote kerk. Op slag verliefd op de kleuren, de vormen en ja eigenlijk gewoon op het geheel. PRACHTIG!  Ook de andere quilts waren geweldig hoor, maar deze bleef maar in mijn hoofd spoken.

Boek ligt al tijden op het tv kastje, zodat ik er steeds even in kan gluren 's avonds als de tv weer eens tegenvalt. Elke keer even kijken, wat heb ik eigenlijk nodig en hoeveel stof voor de rand en ..... En wat blijkt nu, ik heb gewoon in mijn eigen voorraad heel veel van de stoffen liggen. Ooit heb ik de twee series van Judie Rothermell gekocht die worden gebruikt in deze quilt. Ik heb ze in die jaren nooit gebruikt, te mooi om in te knippen, herken je dat? Ze lagen gewoon te wachten op een quilt die ik de moeite waard vond om mijn stofjes voor te verknippen. Nou en dat is dus de Sutton Grange. Als je dan toch die stoffen hebt en helemaal wild bent van het patroon, dan is dat dus toch gewoon voorbestemd. Of niet dan...?.  Ik geloof daar in hoor! Al is het alleen al om mij zelf vrij te pleiten en zonder schuldgevoel te kunnen beginnen aan een nieuwe quilt ;).

En om het helemaal compleet te maken, ik sta samen met Di Ford, DE Australische ontwerpster, op de foto met deze quilt van haar. Hoe geweldig is dat en dan moet je toch wel beginnen, zeg nou zelf....


 Vorige week dinsdag had ik het voorrecht een Masterclass bij haar, Di Ford,  te mogen volgen in Zutphen.

 Een fantastische dag, waarin ze ons heeft uitgelegd hoe zij tot haar kleurencombinaties komt en hoe zij uit stof de kleinste details haalt voor haar hexagonnen, sterren en broderie perse. Ze heeft ons voorgedaan hoe zij appliceert en ons een truc geleerd voor de moeilijke hoekjes, ik hoop het in de praktijk te kunnen uitvoeren. 

Dit was ons voorbeeld voor deze dag. Een middenstuk van broderie perse, sterren en hexagonnen. Heel erg mooi, maar ik heb mijn pakketje eerst even in de kast opgeborgen voor ooit.  Al met al was het een super geslaagde dag. Een hele fijne lerares en gezellige mede-quiltsters,  ik ben dan ook met een hoofd vol inspiratie weer thuis gekomen.  

En natuurlijk een handtekening. Thuis bedacht ik dat het straks leuk is deze te verwerken in het label achterop de quilt. Nou duurt dat natuurlijk nog wel even, maar een mens moet blijven dagdromen toch? . 

 Inmiddels ben ik dus begonnen met de Sutton Grange, althans ik heb het middenstuk geknipt klaar liggen om in elkaar te zetten. Ik wil proberen om zoveel mogelijk bij de kleuren van het origineel te blijven.

Dus dat wordt strúnen naar de stoffen voor de sterblokken en de buitenste rand.  Mocht je nou denken hé die roze, blauwe, groene stof of die mooie beige met bloemen/vogels heb ik laatst ergens gezien, laat het mij dan asjeblieft weten. Scheelt mij een hoop speurwerk.

En nu ga ik de malletjes knippen en dan naar buiten, nu kan het nog, de zon schijnt hier vandaag nog volop. Geniet dus nog maar even lekker.

Groetjes en tot de volgende keer,

Brigitt@

Zo lag de quilt in Zutphen nonchalant in de vensterbank.

Steeds als ik deze foto zie, beginnen mijn ogen te sprankelen en maakt mijn hart een sprongetje.